"Tomb Raider: Legenda Lary Croft" to wybuchowa przygoda kultowej archeolożki – recenzja serialu

Czy istnieje przepis na dobrą adaptację gry wideo? Jeśli tak, to ma go pewnie i Prime Video i HBO. A co z Netfliksem? Moglibyśmy założyć, że tak – w końcu streamer ma w swojej ofercie "Castlevanię", "Arcane" i "Cuphead Show!". Animowany "Tomb Raider" dowodzi jednak czego innego: że niewiele z przepisu, jeśli na growym schemacie nie zaistnieje ciekawa historia i intrygujące postacie. Jak zatem wypada ośmioodcinkowa "Legenda Lary Croft"? Czy fani kultowej postaci mają tu czego szukać?

Tomb Raider: Legenda Lary Croft – o czym jest serial?

Na pierwszy rzut jest tu wszystko: antyczne świątynie i mroczne katakumby, globtrotterskie podróże, potężne artefakty, sekretne zgromadzenia, pościgi, wspinaczki, upadki. Słowem: przygoda. Na dodatek wpasowana w istniejącą już chronologię świata Lary Croft. Serial Netfliksa to kontynuacja popularnej trylogii "Survivor", a więc gier z lat 2013-2018. Produkcje studia Crystal Dynamics – poza tym, że świetnie przyjęły się wśród graczy – były o tyle istotne, że wprowadziły postać, obecną w popkulturze od ćwierćwiecza, na zupełnie nowe tory. Jako miękkie rebooty oryginalnego cyklu podarowały archeolożce nowe origin story. Graczom umożliwiły zaś wcielenie się w bohaterkę w nieco bardziej rzeczywistym (i niedoświadczonym) wydaniu, z mechaniką uwypuklającą elementy surowej walki o przetrwanie.

Już od pierwszego odcinka "Legendy Lary Croft" widać, że choć seria rozgrywa się w tym samym uniwersum, tonem będzie chętniej nawiązywała do starszych gier, naciskając na elementy nadprzyrodzone i kampowe widowisko. Animacja rozpoczyna się jakiś czas po wydarzeniach z "Shadow of the Tomb Raider", ostatniego rozdziału trylogii. Po krótkiej retrospekcji pokazującej, jak Lara (świetna Hayley Atwell, "Agentka Carter") weszła w posiadanie pewnego chińskiego artefaktu – jadeitowego Kamienia Zguby – dowiadujemy się, że bohaterka wróciła do rodzinnej posiadłości w Anglii i zamierza rozdać relikty zgromadzone przez jej rodzinę.

A jednak, gdy znika kluczowy element kolekcji, wspomniany klejnot, archeolożka rzuca się w pogoń za złodziejem: wykonuje rowerowe akrobacje na uliczkach Surrey, walczy z duchem nawiedzającym chińską wioskę, skacze ze spadochronem w Iranie, szamocze się z krokodylem-gigantem i skacze po dachach w Paryżu. A jednak, by pochwycić sprawcę będzie musiała sięgnąć też do własnej przeszłości.

Tomb Raider: Legenda Lary Croft – czy trzeba znać gry?

Serial "Tomb Raider: Legenda Lary Croft" możecie oglądać bez znajomości gier – to w gruncie rzeczy zamknięta historia, która na bieżąco udziela wszystkich potrzebnych informacji o losach archeolożki. Znając poprzednie odsłony, zyskujecie jednak nie tylko szansę do bawienia się w wyłapywanie easter eggów, a możliwość współodczucia dawnych traum Lary. Kluczowym elementem jej serialowej historii jest bowiem przepracowanie śmierci, m.in. jednej z postaci z gier (pada to już na początku 1. odcinka więc możemy zdradzić: chodzi o Conrada Rotha, jej mentora). Produkcja może pod tym względem zaskoczyć: duża część akcji zostaje poświęcona ciężarowi, który archeolożka nosi w sobie po latach rabowania grobowców i umykania przed śmiercią. Jak się okazuje – w ramach podświadomej ucieczki przed konfrontacją innego rodzaju: na kozetce, u terapeuty.

Próba psychologizowania Lary Croft to ciekawy chwyt, ale niestety niespecjalnie serialowi wychodzi. Po pierwsze, nie dzieje się tu nic odkrywczego: droga do ozdrowienia archeolożki prowadzi przez dopuszczanie do siebie najbliższych, ale serial opisuje jej relacje płyciutko, w oklepanych i jednowymiarowych dialogach (drugoplanowe postacie, grupka BFF-ów Lary, potrafią czasem rozbawić – w ten sposób, i tylko w ten, przysługują się serii). Po drugie, serial nie potrafi wyważyć elementów "na serio" z akcją, która z odcinka na odcinek eksploduje coraz i coraz bardziej. Rozmowy od serca i chwile refleksji – napisane sztywno i zbyt górnolotnie – wchodzą w paradę i hamują akcję. Ni w ząb do niej też nie pasują – zwłaszcza, że im dalej w serię, tym bardziej robi się kampowo.

Tomb Raider: Legenda Lary Croft – czy warto oglądać?

Skoro mowa o akcji, "Tomb Raider: Legendę Lary Croft" opisywano jako pomost między growymi prequelami i klasyką cyklu, ale poza atrybutami Lary z "Survivora" (łukiem i toporkiem) niewiele tu z samego klimatu trylogii. Serial to lekka przygodówka: naśladująca łamigłówki z gier, kolorowa, wybuchowa i niedorzeczna, z niespecjalnie odkrywczą fabułą – bo w całości opartą na pogoni za generycznym złolem z cennym przedmiotem – ale w najlepszych chwilach jak ulał pasująca do oglądania jednym okiem, powiedzmy: w sobotę przy śniadaniu.

"Jednym okiem" również dlatego, że styl wizualny Powerhouse Animation, etatowego studia Netfliksa, blednie w zestawieniu z innymi oryginalnymi animacjami Netfliksa. Graficy odpowiadający też m.in. za "Castlevanię" i "Krew Zeusa" mają swoje momenty – zwłaszcza, gdy pokazują przeróżne mityczne stwory – ale ich "Legenda Lary Croft" najczęściej sprawia wrażenie taniej i mocno niedopracowanej.

Serial robi natomiast dobry krok w próbach uwalniania "Tomb Raidera" od brzemienia male gaze'u, który wiąże się z tą marką, odkąd pod koniec lat 90. roznegliżowana Lara zaczęła trafiać na okładki magazynów dla gamerów. "Legenda" nadaje jej bardziej muskularną posturę, a w paru momentach koduje nieheteronormatywność.

Czy zatem warto dać szansę serii "Tomb Raider: Legenda Lary Croft"? O ile nie jesteście zagorzałymi fanami tego cyklu… powiedziałbym jednak, że nie. Znacznie lepiej wydać pięć dyszek i pograć w trylogię "Survivor", a na Netfliksie obejrzeć inne, znacznie lepsze oryginalne animacje. Np. wspomnianą "Castlevanię" i jej udany spin-off, albo jeszcze lepiej – "Niebieskookiego samuraja". A z "Tomb Raiderem" czekamy, co wymyśli Phoebe Waller-Bridge ("Fleabag"), która szykuje serial live action o kultowej archeolożce.

Tomb Raider: Legenda Lary Croft – serial dostępny na Netfliksie